Irene Dunne i Hedy Lamarr odrzuciły rolę Pauli.
Kiedy Paula znajduje list od tajemniczego mężczyzny, Gregory gniecie go i chowa do kieszeni. Jednak w późniejszej scenie, gdy Paula znajduje go powtórnie w jego biurku, list jest całkiem prosty i nie widać śladów zgniecenia.
Kiedy produkowano film, wytwórnia dołożyła wszelkich starań, aby zlikwidować wszelkie istniejące kopie filmu "Gasnący płomień" z 1940. Celu nie osiągnięto, lecz liczba kopii tego filmu znacznie zmalała.
Charles Boyer zażądał, aby jego nazwisko pojawiło się nad nazwiskiem Ingrid Bergman. David O. Selznick, który miał z Ingrid Bergman kontrakt, na początku odmówił. Ingrid chciała jednak bardzo zagrać u boku Boyera i udało jej się przekonać swojego szefa.
Pierwszą sceną, w której spotkali się Ingrid Bergman i Charles Boyer, to ta, w której spotykają się na stacji i namiętnie się całują.
Ingrid Bergman w ramach przygotowań do roli obserwowała zachowania pacjentek
szpitala psychiatrycznego cierpiących na załamanie nerwowe.
Ponieważ Charles Boyer był niższy od Ingrid Bergman, w scenach miłosnych musiał stawać na skrzynce.
Okres zdjęciowy trwał od sierpnia do grudnia 1943 roku.