Minął rok od wydarzeń z części pierwszej. Szeryf Buford Pusser wychodzi ze szpitala, rany na ciele zagoiły się (chirurgia naprawdę czyni cuda), ale psychika nie zapomina tragedii jaka go dotknęła. Nie marnując ani chwili, bohater wraca do swojej pracy by dalej oczyszczać okolicę z przestępczego elementu. Jednak pewnym ludziom nie jest to na rękę. John Witter, osoba odpowiedzialna za rozkaz zabicia Buforda, w wyniku którego zginęła jego żona, nie zamierza odpuścić dopóki nie osiągnie swego celu.

Oczywiście film jest oparty na faktach z życia Pussera, ale podanych w niemiłosiernie nudny sposób. Buford chce dopaść zabójców swojej żony, a Witter dalej próbuje go zabić. I tak przez cały film, ani to specjalnie głębokie, ani efektowne, ani ciekawe. W międzyczasie szeryf zamknie kilka nielegalnych bimbrowni i zapewni nam scenki rodzajowe z życia rodziny. Zmianie uległ ogólny ton filmu - jest bardziej humorystyczny, podnoszący na duchu, zagrzewający do walki w imię sprawiedliwości.

Tym razem w roli głównej miał wystąpić sam Buford Pusser jednak zginął przed rozpoczęciem produkcji, rozbijając swój nowy samochód. Na jego miejsce wszedł Bo Svenson. Miła odmiana po Bakerze - postać jest bardziej ludzka, łatwiej uwierzyć w jego motywacje i postępowanie. Choć nadal nie jest to aktorstwo z najwyższej półki. Drugi plan ponownie nie zawiódł - jest słabo, a w przypadku Angeli Tompkins tak źle, że aż komicznie. Realizacja nadal na poziomie telewizji, choć mikrofonów już nie widać.