Solidne kino o sprawach, o których wszyscy wiemy. I o tych, o których wciąż należy dyskutować. Bo jednak wiedzieć wszystko nie znaczy to rozumieć. Twórcy mocno stawiają na przekonujące, choć trochę uproszczone wizerunki bohaterów. Dlatego psychologicznie jest to film wiarygodny, choć oczywiście nawet jak na dwie godziny za krótki, by opowiedzieć drogę każdego z bohaterów bardziej sugestywnie. Nie wiem, kto jest lepszy – Tahar Rahim na wypracowanym aktorskim luzie czy Jodie Foster na mocnej spince nawet wówczas, gdy wyciska z siebie łzy. Historia o sprawiedliwości, która jest kwestionowana, ale bez dosadności – wiemy, co jest okrutne, a co niesprawiedliwe, nie muszą nam tego w naturalistyczny sposób pokazywać. Gdyby jeszcze poza obserwacją przemian postaci, które naprawdę zajmują, pojawiły się jakieś nowe i istotne wnioski po seansie, byłby to film bardzo dobry.